چرا توافق باید به شورای امنیت برود؟
چرا توافق باید به شورای امنیت برود؟
خبرهایی شنیده شده است، مبنی بر اینکه اراده ای در درون مذاکرات قصد دارد، توافق را برای تصویب به شورای امنیت سازمان ملل متحد بفرستد. پس از این منتشر شدن این خبر، در درون جامعه ی رسانه ای ایران واکنش های متفاوتی رقم خورده است. در این نوشتار در پی پاسخ دادن به این و آن نیستیم، بلکه در پی آنم نکته ای را تذکر دهم، که پیش از آن نادیده گرفته شده است.
سوال اصلی این است که چرا ما با 5+1 مذاکره می کنیم؟ تا جواب این سوال داده نشود نمی توان مابفی مباحث را مطرح کرد و نسبت به یک خبر قضاوت کرد. اصلاً چرا طرف ایرانی از عنوان 5+1 استفاده می کند و طرف غربی آن را به گونه ای دیگرخطاب می کند؟ این سوالاتی است که پاسخ آن ها به فهم بسیاری از مسائل کمک می کند.
طرف ایرانی تا پیش از شروع قطعنامه های سازمان ملل متحد بر علیه برنامه ی هسته ایش، تحت هر عنوانی که با تروییکای اروپایی مذاکره می کرد، از آن پس همه ی ادعایش این بوده که تحت لوای قطعنامه های سازمان ملل متحد با این کشورها مذاکره کرد و از این جهت آن ها را با عنوان 5+1 خوانده است. که می توان این قسمت از قطعنامه ی 1929 را ناظر به این امر دانست:" شورای امنیت بر تمایل چین، فرانسه، آلمان، فدراسیون روسیه، انگلیس و ایالات متحده برای افزایش بیشتر تلاش‌های دیپلماتیک به منظور ارتقای گفت‌وگو و رایزنی‌ها تاکید می‌کند که شامل از سرگیری گفت‌وگو با ایران درباره موضوع هسته‌ای بدون پیش‌شرط‌هاست، اخیرا در نشست کشورهای فوق با ایران در اول اکتبر 2009 در ژنو، با نگاهی که به دنبال یک راه حل جامع، طولانی و مناسب درباره این موضوع بود که بر پایه پیشنهاد مطرح شده از سوی چین، فرانسه، آلمان، فدراسیون روسیه، انگلیس و ایالات متحده در تاریخ 14 ژوئن 2008 است، فرصت توسعه روابط و همکاری گسترده‌تر با ایران بر اساس احترام متقابل و ایجاد اعتماد بین‌المللی در خصوص ماهیت منحصرا صلح آمیز برنامه هسته‌ای ایران فراهم می‌شد و در میان چیزهای دیگر، آغاز مذاکرات رسمی با ایران برپایه پیشنهاد ژوئن 2008 و شورای امنیت با سپاسگزاری به اطلاع می‌رساند که پیشنهاد ژوئن 2008 همانطور که در ضمیمه IV این قطعنامه آمده است، هنوز مطرح است."
با توجه به مورد فوق طبیعی می نماید، هر توافقی پس از نهایی شدن در گروه 5+1 و ایران، به شورای امنیت سازمان ملل متحد برود و اگر غیر از این عمل شود، به گونه ای دیگر می توان مذاکرات را تفسیر کرد. فارغ از آنکه چه برداشت هایی از خبر رفتن به مذاکرات وجود دارد، این از ابتدای راه مذاکرات طبیعی می نمود که در صورت نهایی شدن مذاکرات سند توافق به شورای امنیت سازمان ملل متحد برای تصویب برود. این نه ناشی از ترس کنگره، که نشئت گرفته از واقعیت مذاکرات است.
