آنچه در لوزان گذشت خوب بود یا بد؟
آنچه در لوزان گذشت خوب بود یا بد؟
بیش از 24 ساعت از اعلام بیانیه گذشته است، تقریباً طی 24 ساعت گذشته بسیاری دست به اعلام موضع زده و هر یک از دیدی خاص به بررسی این بیانیه پرداخته اند. فارغ از آنکه هر کدام از تحلیلگران چه می گویند و مبنای تحلیلشان بر چه استوار است، نکته ای که در این امر مغفول مانده، این است که ما با همه ی آنچه از رو بنا می بینیم، از دل مذاکرات و جزییات توافق شده بر آن هیچ نمی دانیم.
با توجه به نادانسته های ما، و با پایین نشستن تب حمایت از بیانیه و یا رد آن، موسم بررسی کارشناسی آن فرا می رسد. پس از توافق ژنو حامیان توافق تا سر حد ممکن از رویارویی با منتقدین آن در یک جلسه ی مناظره اجتناب می کردند و سعی می کردند با در اختیار گرفتن آنتن تلویزیون و به مدد رسانه های مکتوب و تیترهای آن چنانی نقاط ضعف توافق ژنو را بپوشانند و به هر نحوی، از بی سواد خواندن تا ترسو نامیدن، منتقدین را ساکت نمایند.
امروز قریب به هیجده ماه از مذاکرات پس از توافق ژنو می گذرد، هدف از توافق و ادامه ی آن اثر بخشی بر سطح زندگی مردم بود، نکته ای که تا امروز اثر ملموسی بر زندگی آن ها نداشته و دولت نتوانسته این اثر را قابل لمس در اختیار مردم قرار دهد. یقیناً پس از این بیانیه و شعارهایی که مبنی بر حذف تحریم ها پس از امضای توافق مبتنی بر آن تا یازده تیرماه داده می شود، اثرات این توافقات باید روشن گردد.
اگر فرض را بر لغو تمامی تحریم ها و برچیده شدن سیاست های مانع در راه رشد و ترقی کشور بدانیم، می باید شش ماه دیگر ما شاهد یک تحول بزرگ در اقتصاد کشور و خروج از رکود به معنای واقعی آن باشیم و نیز اگر دولت اعتقاد دارد توانسته، توافقی انجام دهد که از یک طرف حقوق حقه ی مردم، در امر هسته ای حفظ گردد و از طرف دیگر، تحریم های ظالمانه علیه جمهوری اسلامی ایران را بردارد، یقیناً توان دفاع از آن را خواهد داشت و این بار با حمله به منتقدین سعی در ساکت کردن آنها نخواهد نمود.
بر عکس همه ی تحلیل گران وطنی و عده ای از مردم حاضر در فرودگاه، مردم ایران، نه خواهان وصف شعارها در عالی بودن بیانیه، یا هر چه نامیده می شود، و نه خواهان رد یکسره آن هستند، ملت دو انتظار اساسی دارند که طی ماه های آتی خود را به خوبی نشان خواهد داد، اول آنکه نتیجه ی ملموس این بیانیه و نرمش را در سطح زندگی و معیشت خود به وضوح درک نمایند و دومین نکته ای را که در آن مداقه خواهند نمود، این است که آیا دیپلماسی توانسته برای آن ها دانش هسته ای و حق استفاده از آن را به ارمغان بیاورد و یا آنکه همچنان این حق مسلم مردم، توسط قدرتهای استکباری رد می گردد.
