از بیانیه سعدآباد تا بیانیه لوزان، بررسی نقش مجلس ها در اثر بخشی به توافقات
بعد از انتخابات 24 خرداد و روی کار آمدن دولت مدعی شد، خواستار رابطه جدید با جهان و گشودن دریچه ی جدیدی به روی جهان می باشد و خواهد توانست با این گشایش معضلات و علی الخصوص پرونده ی هسته ای را با غرب حل نماید.اما از فردای رای آوری یکی از نکاتی را بسیار بر آن تاکید داشتند، ترس از عدم همراهی مجلس در این راه و ابتر ماندن تلاش آن ها بود.
یکی از بزرگترین دستاویزهای امروز دولت نشینان برای ناتوانی در حل بسیاری از معضلات، عدم همراهی مجلس و کارشکنی آن ها در راستای اجرایی کردن برنامه ها بوده است. این سخنان در جایی زده می شود که وزیر خارجه به صراحت اعلام کرده مجلس را در ریز مذاکرات قرار نخواهد داد و تا به امروز هم به گونه ای پیش رفته که مجلس کمترین اثر را در مذاکرات داشته و نقش چندانی در عمل به آن ها داده نشده است.
تنها نقشی که طی روزهای پس از انتخابات به مجلس از طرف دولتی ها و رسانه های حامی داده شده است، این است که در مذاکرات نقش پلیس بد را بازی می کنند، بر دولت فشار می آورند و دولت در این راستا در دادن امتیاز به طرف غربی محدود است و همایش های پی در پی دلواپسانه ی آن ها در آستانه ی هر دور مذاکرات، ابزار فشاریست بر تیم مذاکره کننده، که در دادن امتیاز احتیاط کنند. نکته ای که در این امر مغفول مانده، این است که این فشارها اثر خود را نه بر تیم مذاکره کننده، که بر سر میز مذاکره خود را نشان می دهد و به طرف غربی نشان می دهد، مانند آن ها که با یک کنگره ی مخالف طرفند و می باید توان پاسخگویی برای هر توافقی را داشته باشند، اینان نیز در درون ایران با یک مجلس مخالف طرف هستند، که علی رغم همه ی فشارهای غرب حاضر به عقب نشینی از منافع ملی و باج دهی به آن ها نیست.
تیم مذاکره کننده، همان رویکردی را دارد کی طی دوران اصلاحات منجر به تعلیق تمامی فعالیت های هسته ای جمهوری اسلامی ایران شد و اجازه داده نشد، حتی یک سانتریفیوژ فعال نیز در ایران باقی بماند، نفرات اصلی مذاکره کننده هم، همان ها می باشند. در آن دوران مجلسی در ایران حاکم بود، که هم نوا با غربی ها خواهان چنین اتفاقی بود و در نامه ای خطاب به رهبری خواهان نوشیدن جام زهر هسته ای و توقف فعالیت های هسته ای شد. در این حالت تیم بر آمده از دولت با توجه به رویکرد یکسان و نبود هیچ گونه فشاری، زیر برگه ای را امضا کرد، که در ادبیات سیاسی به بیانیه سعد آباد شهرت یافته است. حال همان تیم مذاکره کننده علی رغم آنکه بسیاری از دستاوردهای دولت قبلی را برای بازی در اختیار داشته، توانسته با استفاده از فشار الهام بخش مجلس نهم کاری را انجام دهد و در چارچوب فکری و ذهنی خود، چیزی را به دست آورد، که در صورت وجود مجلسی مانند مجلس ششم به چیزی بسیار کمتر از این دست می یافت، چرا که فشارها در جهت دیگری بود.
بیانیه لوزان فارغ از آنکه دستاورد تیم هسته ای و نتیجه ی تلاش آن ها در حد بضاعتشان می باشد، اما اگر فشارهای مجلس و جو روانی ایجاد شده توسط آن ها و فضای حاکم این تحرکات نبود، شاید چیزی شبیه بیانیه سعدآباد را می باید انتظار می کشیدیم، با کمی امیتازات بیشتر.
