نقش پرچم رژیم صهیونیستی روی کفش زنانه!
روز چهارشنبه با عیال جهت خرید کفش، رفته بودیم، نکته ای در بین کفش ها بسیار مرا به خود مشغول کرد، نقش بستن ستاره ی داوود بر روی کفش زنانه بود، بسیار خلاقانه و ماهرانه چند ستاره را کنار هم گذاشته بودند.
از آن روز دارم فکر می کنم ما چه می توانیم به عنوان شعائر مذهبی بر روی کفش ها بگذاریم
با خودم فکر می کردم رسیدن به صندلی سبز بهارستان به چه می ارزد؟
راستی آن هایی که صد سال پیش بر این کرسی ها نشستند چه کردند؟
این مجلس نهمی ها چه کرده اند؟
مهم نیست،
اما در همیشه ی تاریخ چرا کاشانی و مدرس مانده اند؟
رییس مجلس نوزدهم شورای ملی که بود؟
کسی می داند؟
استادمان می پرسید رهبران تاریخ ساز بهترند یا رهبران جامعه ساز؟
و من می پرسیدم مصدقی که تاریخ ساخت، جامعه نساخت؟
بیاییم در برگه های رایمان در اسفند به اسرای واقعیت رای ندهیم
به کسانی رای بدهیم که سوار بر واقعیت به سمت آرمان در حرکتند،
آب از بی حرکتی می گنند
راستی اگر شیخ زکزاکی اسیر واقعیت بود، الان شیعه ای در نیجریه بود؟...
امروز موتلفه با تمام داشته هایش به میدان آمد و هر آن چه گزینه ی رای نیاور داشت را به میدان آورد. لیست مجلس نهم که توسط جبهه متحد بسته شد و همچنین لیست جبهه پیروان خط امام و رهبری که برای شورای شهر تهران ارائه شد توان این حزب را برای رای آوری مشخص کرد.
در مجلس نهم که اصلاح طلبان لیست مشخصی در تهران نداشتند، اعضای مشهور یان حزب نتوانستند به مجلس راه یابند، اینک با توجه به عزم جزم اصلاح طلبان برای فتح کرسی های مجلس حضور اعضای این حزب در لیستی که با نام اتحاد بسته می شود، تنها می تواند یک معنا داشته باشد و آن تقدیم صندلی های مجلس به اصلاح طلبان است.
موتلفه نیازمند تغییر روش و تغییر افرادی است گکه آن را مدیریت م یکنند و تا زمانی که چنین اتفاقی نیفتد، دادن جایی در لیست، خصوصاً در تهران از الان اعلام سپردن صندلی های مجلس به رقیب است
هر کس به کاری مشغول است!
این روزها، هر یک از جریانات سیاسی کشور در پی بستن لیست انتخاباتی خود هستند، مهمترین مشکل و معضل این لیست دادن ها، نشستن در پشت درهای بسته و نوشتن اسامی بر اساس چانه زنی تشکل های بی رای ولی پر صداست. چه کسی است که باور کند لیستی که رسانه ندارد، انسان هایش برند می شوند.
ائتلاف اصولگرایان در تکاپوی اتحاد و ائتلاف همچنان در حال جنگیدن است و هر روز خبری جدید از بازیِ جدید می رسد، اصلاح طلبان که دیگر دعوای سر لیستی شان را همه می دانند، انگار که هر کس سر لیست شود رییس مجلس خواهد بود.
اما آن مرد که رفته است، در یک سکوت خبری در حال انجام کارهایی است، که مجلس برایش بازیِ کوچکی شده و برنامه های بزرگتری دارد، اما فعلاً رسانه ها مشغول هیاهو هستند و در این گرد و خاک برخاسته، کسی آن مرد که رفته است را نمی بیند
شورای ائتلاف اصولگرایان!
اساساً اعتقاد به وجود چنین جریانی ندارم، در حال حاضر طیف گسترده ای از منتقدین دولت در کنار این نام قرار گرفته اند و آن را فربه کرده اند، این فربه شدن اصولگرایان عقب مانده از تحولات را دچار سوء تفاهم کرده است. امروز بار اصلی نقد از دولت را عبدالرضا داوری و فرهاد جعفری می کشند، که در تعریف ناب اصولگرایی به عنوان منحرف معرفی می شوند و جایگاهی در این ائتلاف ندارند. این ائتلاف اگر جسارت و شهامت دارد همان گونه که حامیان احمدی نژاد را از شورا حذف کرده، از وی اعلام برائت کند و شروع به حمله به وی در برنامه های تبلیغاتی اش کند. باری هدف از این نوشته این نیست، هدف هشدار دادن خطر بزرگتریست که نادیده گرفته شده است.
در شورای ائتلاف اصولگرایان علی لاریجانی و علی اکبر ولایتی گنجانده شده اند، همان گزینه های حداقلی انتخابات 84 و 92 که تلاش شد به اصولگرایان تحمیل شوند و اگر نبود مقاومت احمدی نژاد در برابر این راه و تصمیم غلط، هشت سال قبلی یک دولت اصلاح طلب زمام امور را در دست داشت، چرا که این گزینه های حداقلی توان پیروزی نداشتند.
امروز با ورود این جریان و این افراد دو خطر این شورا را تهدید و تحدید می کند:
1. بالا رفتن دوز حمایت از هاشمی در درون کاندیداها و رسیدن هاشمی به گزینه های مطلوب در بین اصولگرایان
2. معرفی کردن گزینه های حداقلی از سمت جریان راست سنتی و فشار برای اینکه اگر فلان نشود ما نخواهیم بود، و در انتها تولید یک شکست در انتخابات مجلس
عاقلانه ترین ترکیب در مجلس شورای اسلامی ترکیبی بود که ذیل محمود احمدی نژاد و محمد باقر قالیباف به عنوان دو مدیر دارای رای در بدنه ی اجتماعی اصولگرایان و اقشار خاکستری شکل می گرفت، اما متاسفانه به دلیل بازی جریان انحرافی که مبدع آن هاشمی بود و بازی احمقانه ی جریان اصولگرا در این بازی، نهایت امر به اینجا رسید که توان استفاده از این پتانسیل وجود ندارد
تحریم به سبک جدید!
با بسته شده پرونده ی هسته ای و برآمدن عصر پسا هسته ای و یا همون دوره ی پسا برجام، امید ایرانیان به دلیل وعده های رییس جمهور محترم به این سو رفته بود که با گشایشی که از رهگذر خروج از تحریم ها فرا می رسد، کشور از این رکود دو ساله خارج شده و مجدد شاهد رونق بازار کسب و کار باشیم. دولت نظر به ازاد شدن منابع بلوکه شده ی دوره ی گذشته، طرح تحریک تقاضا را به عرصه آورد که باید منتظر اثرات آن بود، این نوشتار در پی بررسی این طرح نیست و قصد دارد به رفتار آمریکا در دوره ی پسا برجام اشاراتی داشته باشد
تحریم هایی که از طرف سازمان ملل و ذیل قطعنامه 1929 علیه کشورمان اعمال شد، با همراهی و سرمایه گذاری و دادن هزینه توسط کشور آمریکا توانست به ثمر برسد، اما این فضا با توافق هسته ای فرو پاشید و قرار شد ایران تخفیف های تحریمی بگیرد، آمریکا با داشتن برنامه برای دوره ی پسا برجام و با تاکید رهبر معظم انقلاب اسلامی مبنی بر اینکه هر تحریم جدیدی باعث از بین رفتن برجام می شود، روشی جدید را در پی گرفت، این روش بر این مبنا بنا شده است تا هزینه های تجاری که قصد بهره برئدن از فضای پسا برجام را دارند، افزایش داده و از این رهگذر مانع بهبود فضای کسب و کار در ایران گردند
الان با توجه به قانون جدید کنگره ی آمریکا، هر کسی که تصمیم به تجارت و رفت و آمد به ایران را داشته باشد، باید بسنجد که آیا منع از سفر به آمریکا بدون ویزا، و ماندن در صف سفارت های این کشور در کشورهای مختلف ، آیا برایش صرفه دارد، یا بهتر است که عطای این سود را به لقایش ببخشد
ایرانیان ساکن آمریکا هم به دلیل از بین نرفتن تحریم های سرزمینی اساساً توان معامله با ایران را ندارند و ایرانیان اروپا نیز باید با توجه به وضعیت جدید پیش بینی های لازم را انجام دهند
نکته ای که به ذهن متبادر می گردد این است که آمریکا در حال پدید آوردن نوع جدید از رژیم تحریم ها تحت عنوان مبارزه با تروریسم است تا از این طریق بتواند فضای پسا برجام را مدیریت و با توجه به وضعیت اقتصادی ایران دولت را در جهت خواست خود هدایت نماید
از کاندیداهای مجلس چه بپرسیم؟
یکی از دغدغه های ذهنی من قبل و بعد از حضور در یک میتینگ انتخاباتی این بود که از کاندیداها چه سوالی باید می شد که نشده است و اساساً مهمترین سوال چه باید باشد؟
انتخابات مجلس یک انتخابات ملی است و با انتخابات های محلی مانند شورای شهر متفاوت است، سوالی که باید پرسیده شود سوال ملی باید باشد، اما در زمان حضورم در تشکل دانشجویی، سوالات از منافع شخصی و منافع روستا و یا قشری از کاندیدا می شد، حال آن که از یک تشکل دانشجویی دید و افق دید وسیعتری انتظار می رود.
با توجه به تحصیلات و تحقیقاتم به این رسیده ام مهمترین سوال از یک کاندیدا باید، تقاضای تعریف مناقع ملی باشد، سپس مصادیق عینی و مخاطرات آن سوال شود و از ایشان پرسیده شود ایشان چه طرح ها و برنامه هایی در جهت بیشینه کردن منافع ملی دارند
خبری شدن تشکیل مجلس جوانان و تشکیل آن بعدِ دیگری داشت که در هیاهوها دیده نشد، تا کنون از خود پرسیده ایم میانگین سنی لیست جریان اصولگرا در انتخابات گذشته چند سال بود؟ آیا در انتخابات آتی باز هم پیران سیاست موتلفه با توجه به عدم رای آوری باز کاندیدا خواهند شد؟ تا کی معمرین در موتلفه بر اریکه ی قدرت خواهند نشست؟ راستی بقیه تشکل های اصولگرا کنگره هایشان کی برگزار شده و چند درصد اعضای اصلی آن ها را جوانان تشکیل می دهند؟
جریانی که مجلس ملی جوانان را به راه انداخته حق دارد چنین کند چون به جوانان بها داده، اصولگراها اول بار باید معترض خود شوند، که با جوانان چه کرده اند
راستی در لیست آتی مجلس اصولگراها چرا نباید گفت اگر کمتر از یک سوم لیست زیر سن 40 سال و کمتر از یک سوم از بین بانوان نباشد، منتظر حمایت تشکل های دانشجویی نباشند، چگونه است در اساسنامه ها امده که یک سوم شورای مرکزی خانوم باشند اما لحاظ نمی کنیم که یک سوم لیست مجلس هم باید این گونه باشد، چرا مایِ جوان نمی خواهیم یکبار به صراحت به آقایان بگوییم یا یک سوم لیست از افراد زیر 40 سال مورد تایید ما نباشد، ما حسابمان را با شما یک کاسه نخواهیم کرد،
بیاییم یکبار مردانه بگوییم نه، از رای نیاوردن حضرات ما ضرر نمی کنیم، چرا که از رای آوردنشان تا الان سودی عایدمان نشده، اما لا اقل حرفمان را زده ایم
سال 88 یک انتخابات با مشارکت هشتاد و پنج درصدی مردم برگزار شد، عده ای به دروغ به مردم گفتند که تقلب شده است و توانستند تعدادی از حامیان یک کاندیدای خاص و معاندین را به کف خیابان آوردند و آبروی کشور و نظام را بردند.
با توجه به ظلم بزرگی که در اثر این اتفاق به کشور و نظام شد، جوانان غیرتمند این مملکت نمی توانند افرادی که در اتفاقات آن دوره نقش داشته اند را اجازه دهند تا اشتباه گذشته را، اقرار و اصلاح نکرده اند، به میدان سیاست باز گردند و مجدد نظم و امنیت کشور را به دروغ و بهانه های واهی بر هم ریزند.
اتفاقی که در ورامین افتاد، یک تحرک غیرقانونی بود و همه معتقدند باید مرّ قانون اجرا گردد، اما با توجه به خط قرمز بودن فتنه باید پرسید چرا اجازه داده شده است، کسی که حضورش شبهه آلود است به این شهر وارد شود و تا زمانی که از فتنه اعلام برائت نکرده اند، چرا این گونه مجدد شانس در خطر انداختن امنیت و نظم به آن ها داده می شود؟
سایت عصر ایران به کسانی که مخالف حضور افراد نشان دار در شهرهایشان هستند، نام اوباش را داده است، این نام شایسته فتنه گران و اصحاب فتنه است، که در سال 88 آن توحش بزرگ را به خرج دادند و پس از آن ها شایسته رسانه هایی است که از این متوحشین حمایت می کنند و یقینا این افراد خود اوباش هستند.
هر کاری خلاف قانون پسندیده نیست و می باید از مجرای قانونی پیگیری شود، یقینا نمایندگان مجلس باید با در اولویت قرار دادن اتفاقات اخیر و مجوزهایی که به بعضی اوباش فتنه گر داده شده است به وضعیت وزارت کشور رسیدگی کرده و اجازه ندهند شاهد فتنه گری جدید از این جماعت اوباش باشیم.
واکنش سخت روسیه
از زمان پتر کبیر تا امروز، سیاست روس ها بر اساس منافع انی تعریف شده است. طی سال های اخیر پوتین بعد از یک دوره ی دوری از این سیاست مجددا با بازسازی قدرت روسیه به سمت این نوع سیاست حرکت کرده است. پوتین به دلیل بازسازی قدرت اقتصادی روسیه و به دست آوردن جایگاه واقعی روسیه، مدت زمان تشخیص تهدید تا عمل را کوتاه کرده است.واکنش این کشور در قضیه گرجستان نوید روند جدیدی را می داد، هر چند که در آن دوره بسیاری معتقد بودند آن جنگ نشان داد مسکو در حد یک ابر قدرت عمل نکرده است.
در انقلاب مخملی اول اوکراین، روس ها منفعل بودند، اما در انقلاب دوم، روس ها نشان دادند با گذشته متفاوت شده اند، شبه جزیره کریمه را جدا کردند و در شرق اوکراین هم از تحرکات جدایی طلبان حمایت کردند. با این وصف روسیه نشان داد حاضر نیست فضای حیاتی خود را قربانی نفع در مشارکت اقتصادی با اروپا کند و منافع آنی را به منافع آتی ترجیح می دهد.
بازگشت روسیه به خاورمیانه بعد از دهه ی 90 میلادی و تحت بحران سوریه، نشان از خارج شدن روسیه از منطقه پیرامونی و نقش آفرینی در دیگر مناطق بود. روسیه با ورود به بحران سوریه نشان داد، از یک قدرت منطقه ای و منحصر شدن در منطقه قفقاز و آسیای مرکزی، به سمت بازگشت به عرصه جهانی است.
با سقوط هواپیمای روسی بر فراز صحرای سینا و اتفاقات پاریس، عملیات روسیه در سوریه، مشروعیت پیدا کرد و کشورهایی که تا دیروز منتقد عملیات روسیه بودند، الان در کنار این کشور هستند. روس ها هم اکنون به بهانه ی سقوط هواپیمای خود و با مشروعیت پدید آمده از اتفاقات پاریس آماده ی واکنشی سخت به داعش می شود و این بار داعش باید منتظر بمباران سنگین مناطق تحت کنترلش باشد، تا روسیه نشان دهد یک ابر قدرت است و الان در حال واکنش سخت است.
