طی روزهای اخیر و بعد از اتمام مذاکرات ژنو، جوی در رسانه های داخلی راه افتاده و شدیداً سعی می شود مذاکرات زنو را فتح بابی برای موفقیت های بیشتر در پرونده ی هسته ای نشان داده شود.اما رسانه ها پاسخی برای سوال اساسی زیر ندارند، و آن این است که مگر شما از آنچه در جلسه گذشته اطلاع دارید؟مگر طرفین توافق نکرده اند جلسه محرمانه بماند، چطور دم از موفقیت آمیز بودنش میزنید؟ و حتی طرفین در جوابهای کلی که به سوالات دادند پاسخ دندان گیری نداده اند شما چگونه آن را به این شدت مثبت میدانید؟شاید استدلال شود که خود مذاکره کننده ها دم از مثبت بودن آن میزنند، آن موقع تنها پاسخی که به این بی دلیلی آنها باید داد این است که عطر آن است که خود ببوید نه عطار بگوید. یقیناً اگر تا این حد مثبت بود ما واکنش های بهتری دریافت می کردیم.
طرف غربی یکسری خطوط قرمز دارد و یقیناً از آنها کوتاه نخواهد آمد. ما نیز یکسری خطوط قرمز داریم که نه می توانیم و نه حق داریم و نه می خواهیم از آن کوتاه بیاییم. این خطوط قرمز ما و خطوط قرمز غربی ها در جاهایی با هم تعارض و تناقض پیدا می کند و همین تعارض ها و تناقض هاست که سالها مانع از پیشروی مذاکرات شده است.
طرف ایرانی نمی تواند از غنی سازی در خاک ایران چشم پوشی کند و این اولین خط قرمزی است که همان ابتدای امر با یکی از خطوط قرمز غربی ها در تعارض قرار می گیرد، چرا که طرف غربی نمی خواهد اجازه دهد که ایران در درون خاک خود غنی سازی کند و این را به عنوان یکی از خطوط قرمز خود اعلام کرده است.اگر فرض را بر ایجاد یک توافق ضمنی یا حتی نزدیک شدن دیدگاهها در ژنو بگذاریم،باید بپرسیم که طرف غربی از نظر خود کوتاه آمده است یا این طرف ایرانی است که از خطوط قرمز گذشته است، شاید اگر فرض را بر نزدیک شدن دیدگاه بگذاریم،با توجه به اتفاقات سالهای گذشته و شناختی که از طرفین داریم، حدس این نکته سخت نباشد که متوجه شویم، اگر هر کوتاه آمدنی صورت گرفته باشد یا آنکه قولش داده شده باشد، از طرف که بوده است.
انتظار ایرانیان از مذاکرات هسته ای این است که حق غنی سازی در درون خاک ایران به رسمیت شناخته شود،تحریم های ناجوانمردانه و خلافی که علیه ایران اعمال شده است برداشته شود،سایتهای هسته ای هیچ کدام تعطیل نشوند،سایتهای نظامیمان از معرض بازرسی (جاسوسی) در امان بمانند و در یک کلام ذره ای از منافع ملی مان خدشه دار نگردد.
اگر فرض را بر حسن نیت دموکراتها و شخص اوباما بگذاریم و آنها را خواهان حل مسئله ی هسته ای با ایران بدانیم، سوالی که پیش می آید این است اوبامایی که نمی تواند کنگره را برای تصویب یک بودجه راضی کند و چند مدتی دولت فدرال آمریکا تعطیل می شود و منافع مسلم ملیشان به خطر می افتد چگونه می تواند کنگره را برای لغو تحریمهای ایران راضی کند؟ تیم فعلی ساکن در کاخ سفید نشان داده است که صداقت ندارد این عدم صداقت را می توان در مصاحبه ها و موضع گیریهای آنها دید،اما اگر فرض را هم بر حسن نیت اینان بگذاریم، یقیناً کنگره ای که به خاطر اختلاف نظر با اوباما بودجه ی کشور را تصویب نمی کند و کشورشان را در آستانه ی پرتگاه ملی قرار می دهد اجازه نخواهد داد اندکی از تحریم ها برداشته شود.
هدف از مذاکره کسب منافع ملی برای کشور و یا حفظ آن است و مذاکره ای که بخواهد در آن منافع ملی معامله شود مطرود است.با توجه به آرایش کنگره ی امریکا این حس وجود دارد که طرف غربی نیامده حقی را به رسمیت بشناسد بلکه آمده است تا ما را از حقمان محروم کند نیازی نیست که چندان کندوکاو انجام دهیم فقط کافیست اظهارات مقامات آمریکا را در یک ماه اخیر مطالعه کنیم تا به این نکته پی ببریم.
با توجه به آنچه در بالا گذشت نمی توان انتظاری از این دست مذاکرات داشت،مگر آنکه طرف غربی بخواهد از زیاده خواهی دست بردارد و حق ایرانیان را به رسمیت بشناسد،و در انتها باید گفت این همه ذوق زدگی رسانه های داخلی بی دلیل است.
